Okolina obiluje izletničkim mestima kao što je Deliblatska Peščara -prirodno dobro od izuzetnog značaja i specijalni rezervat prirode, kao i lovnim i ribolovnim terenima.
Deliblatska Peščara
Deliblatska peščara ili Banatski pesak jedinstvena je peščara u Evropi, a nalazi se u jugoistočnom delu srpske pokrajine Vojvodine, u južnom Banatu.
Ova prostrana oblast površine od oko 300km², čije su glavne peščane mase elipsoidnog oblika okružene plodnim lesnim poljoprivrdnim površinama, proteže se između Dunava i jugozapadnih padina Karpata.
Ovaj spomenik istorije prirode Panonske nizije jedno je od retkih pribežišta za mnoge specifične vrste flore i faune, koje u evropskim i svetskim razmerama predstavljaju prirodne retkosti. Peščara predstavlja geomorfološki i ekološko–biogeografski fenomen ne samo Panonske nizije, već i čitave Evrope.
Bogatstvo flore ovog područja se ogleda u postojanju od oko 900 vrsta viših biljaka, od kojih su mnoge relikti i rariteti, kao i vrste koje su u svom rasprostranjenju ograničene na Panonsku niziju. Jedino se ovde, u odnosu na čitav prostor Srbije nalaze: banatski božur, stepski božur, Pančićev pelen, šerpet i Degenova kockavica. Svoje stanište ovde je našlo i 20 vrsta orhideja. Prirodnu autohtonu šumsku vegetaciju predstvljaju šume bele lipe i krupnolisnog medunca. Deliblatska peščara je u vegetacijskom smislu mešavina stepe i šumo-stepe, koju odlikuje mozaik travnih, žbunastih i šumskih staništa.
Zbog prisustva velikog broja vrsta ptica, od kojih su mnoge retke i ugrožene, ovo područje je uvršćeno u najznačajnija staništa ptica u Evropi – IBA područje. Iz grupe grabljivica, koje su najugroženije ptice, zastupljene su vrste kao što su: banatski soko, orao krstaš i orao kliktaš. Njihovo pojavljivanje uslovljeno je pašnjačkim površinama i prisustvom tekunice, koja predstavlja osnov njihove ishrane. Od stanovnika životinjskog carstva peščare, ovom prilikom izdvajamo prisustvo: vuka, jelena, srne i divlje svinje.
Prirodne karakteristike i jedinstvenost ovog kraja čine ga pogodnim za rekreaciju, lov i ribolov, nautički turizam, a pre svega ekološki turizam. U cilju zaštite ovog područja, Deliblatska peščara je proglašena za Specijalni rezervat prirode.
Od 2002. godine, Deliblatska peščara nalazi se na preliminarnoj listi Uneska kao područje izuzetnih prirodnih vrednosti.
Ušće Tamiša u Dunav
Kule svetionici zidani su od žute opeke koje su postavljene na kružnoj podlozi od zemlje, oivičene i obložene kamenom. Svetionici su zidani u tri pojasa koji su deljeni po horizontali dekorativnim vencem od crvene, profilisane, opeke koja uokviruje ulazna vrata kao i prozorska okna. Na vrhu svetioničke kule je terasa natkrivena kupastim krovom i nosačima izvora svetla. Svetionička lampa je radila na petrole.
U vreme gradnje tamiških svetionika parnjaka 1909. godine Pančevo, kao granično slobodni kraljevski grad, je bio veliki industrijski centar tadašnjeg vremena. Tadašnje Pančevo je već uveliko imalo pivaru, novootvorenu „Svilaru“, „Crveni magacin“ i razvijenu trgovinu, rekama Tamiš i Dunav su se prevozili so, svila, pivo, cigle, drvena građa i ljudi. Pruga Pančevo-Zrenjanin je otvorena 1894. godine a deo na relaciji Pančevo-Vladimirovac 1896. godine i time su ojačani suvozemni trgovinski putevi . Problem navigacije je postao izražajan početkom dvadesetog veka kada je odlučeno da se tok Tamiša skrati prokopavanjem kanala. Prosecanjem Tamiša iskopano je dosta zemlje pa rastinja nije bilo, tako da noću ili kada vodostaj naraste nije bilo orijentira na levoj i desnoj obali. Nasukani brodovi bili su čest prizor, budući da je bilo dosta saobraćaja. Zbog toga se pristupilo signalizaciji, obeležavanju obala i gradnji svetionika.[4] Tokom drugog dela dvadesetog veka, nestankom parobroda, zatvaranjem pristaništa na Tamišu kod Pančeva i izmeštanja stare pančevačke industrijske zone, svetionici su postepeno počeli da gube funkciju i prestalo se sa održavanjem. Dunav i Tamiš su spirali temelje, a lokalno stanovništvo odnosilo kamen, osim kamena iz svetionika su odnesene i metalne stepenice, a nestala je i svetionička lampa. Ovakva nebriga je dovela do toga da su se svetionici nekoliko puta našli u opasnosti od rušenja. Dva pančevačka svetionika koja se nalaze na ušću reke Tamiša u Dunav, jedini rečni parnjaci u Evropi, nisu u funkciji još od šezdesetih godina. Zaboravljeni i zapušteni, propadali su sve do 2000. godine kada su gradski Zavod za zaštitu spomenika i Opština Pančevo rešili da ih restauriraju i sačuvaju. Prvo su izvedeni radovi da bi se spasao temelj. Prilaz svetionicima sa kopna je težak, s jedne strane nalazi se zemljište Luke Pančevo, a s druge zemljište privatnog vlasnika. Staza je zarasla i skoro neprohodna tako da je restauracija i konzervacija stala. Ivanovačka ada Na svega 2.5 kilometara udaljenosti od sela Ivanovo i 21 km od Pančeva nalazi se specijalni rezervat prirode Ivanovačka ada, poznata kao ostatak plavnih šuma koje su nekada dominirale dunavskim adama. Sam rezervat obuhvata uzanu adu širine od 2-7 kilometara, i zbog prisustva autohtonih vrsta topole, crne i bele, vrbe, jasena i prvenstveno hrasta lužnjaka, svrstava se u botanički prak prirode. Posebnu vrednost za izletnike i pecaroše predstavljaju Dunavac i Zimovnik gde ćete sigurno napraviti veličanstvene fotografije u svim vremenskim prilikama i godišnjim dobima. Hrast lužnjak koji se nalazi nedaleko od Dunavca broji preko 180 leta i impresivan je primerak vrste koja je nekada dominirala ovim područjem. Počev od Hipodroma (kod Omoljice), pa sve do Dunavca i dalje Ivanova vodi pešačko biciklistička staza sa postavljenim info tablama. Od Ivanova ponovo nasipom može se stići do auto kampa Jabukov cvet na Dunavu, nedaleko od Brestovca ili do Pančeva i manastira Vojlovica. Areheološko nalazište „Neolit“ Starčevo Na površini od 38 hektara, Arheološko-turistički park Neolitsko Starčevo biće posvećen prikazu, očuvanju i oživljavanju istorije drevnih naselja i jedne od najvećih kulturnih grupa neolitskog perioda. Stoga će u neposrednoj blizini arheološkog lokaliteta Starčevo-grad biti izgrađeni Muzej i replika neolitskog naselja sa odgovarajućom ponudom za turiste i stručnjake iz zemlje i inostranstva. Aktivnosti će omogućiti savremeni istraživački rad i doprineti snažnoj promociji i verifikaciji značaja lokaliteta. Dobra pozicioniranost Starčeva omogućava da projekat postane reprezent celokupnog neolitskog arheološkog nasleđa Vojvodine. Narodna bašta Narodna baštapreuređen park iz 1823.godine po uzoru na nemačke parkove, koji su predstavljali sintezu francuskih i engleskih parkova. Danas je ovo pravi raj za šetače i posetioce. Po nalogu prvog pančevačkog urbaniste, brigadnog generala Mihovila Mihaljevića[a], na jugoistočnom kraju grada je podignuta Narodna bašta. Tadašnji planeri su ovaj prostor organizovali po uzoru na nemačke parkove, koji su bili sinteza elemenata francuskih i engleskih parkova. Mlada buržoazija širom sveta je insistirala na izgradnji velikih parkova izvan centra naselja i time je Pančevo hvatalo korak sa svetom. U Narodnoj bašti se od 15. avgusta do 17. septembra 1905. godine održala velika industrijska i poljoprivredna izložba, koju je posetilo 100.480 ljudi. Zbog postavki 26 paviljona, hala, postavki i pratećih objekata, veliki broj stabala je morao biti posečen. Nakon završetka izložbe, svi paviljoni, hale i postavke su uklonjene. Jedino je ostao muzički paviljon u kojem je za vreme vikenda, praznika ili nekog događaja svirana pleh muzika. Postojala su i dva terena za laun-tenis („poljski tenis”) kao i zgrada Laun-tenis kluba, osnovanog 1908. godine. Neposredno posle Prvog svetskog rata, u Narodnoj bašti su viđenije pančevačke gospođice zaigrale hazenu, vrstu igre slične rukometu. Šezdesetih godina 20. veka muzički paviljon je srušen, a na njegovo mesto je izgrađena fontana s neidentifikovanom kamenom skulpturom, a istom prilikom je uklonjena i ograda parka. 29. oktobra 2007. godine, uz donacije italijanske provincije Ravena i grada Červija, otpočelo je renoviranje Narodne bašte. Radovi su završeni 2008. godine, a park je dobio novu trim stazu, igrališta i rasvetu. Gradska šuma Na svega par stotina metara udaljenosti od cen tra Pančeva na desnoj obali Tamiša nalazi se prava močvarna, prirodna oaza u čijim njedrima se gnezde brojne ptice od kojih se posebno ističu siva čaplja i izuzetno ugrožena crna roda. To područje od železničkog mosta pa sve do Dunava poznato je kao Gradska šuma. Od biljnih vrsta posebno dominiraju drvenaste: hrast lužnjak, vrba, crna i bela topola. Nije retkost ugledati srne i divlje svinje. Svega pet minuta vožnje čamcem dovoljno je da se nađete potpuno izolovani od svih gradskih dešavanja. Prelaskom na drugu obalu Tamiša nasipom moguće je otići uzvodno dalje ka Jabuci i čuvenim kubicima ili nizvodno ka jednom od simbola grada – svetionicima. Prelaz je moguć samo čamcem koji sa gradskog Keja polazi svakog dana od 11 časova, sve do kasno u noć. Park Barutana Park Barutana – nekada vojni objekat, danas park ekstremnih sportova. Izgradnja parka započeta je 2011.god., izgrađene su staze, platoi, postavljena je nova infrastruktura, rasveta, javne česme, klupe, izgrađen je moderan skejt-park a trenutno je u izgradnji prva betonska veštačka stena za sportsko penjanje u Srbiji.
